Wspominki

Postanowiłam powspominać... tak jakoś naszła mnie taka ochota. Więc zacznijmy od początku bo tak będzie najlepiej. Dosyć długo staraliśmy się z P o dziecko. Kiedy w końcu dowiedziałam się ze jestem w ciąży ucieszyłam się (na szczęście nie okazało się że jestem bezpłodna). Całą ciążę zniosłam cudownie (pomijając pierwsze 3 miesiące w cudownych objęciach muszli sedesowej oraz potworną zgagę). W końcu nadszedł ten dzień... godzina 0. Po 18 godzinach (tak tak dobrze czytacie) bóli z piekła rodem przyszła na świat tak długo wyczekiwana i upragniona S. Była taka mała słodka i piękna a ja co? Zamiast cieszyć się wyłam. Ryczałam non stop i z byle powodu chyba przez pierwsze 2 miesiące. Teraz myślę ze to chyba hormony we mnie buzowały. Ktoś może pomyśleć że się nie cieszyłam. Cieszyłam się jak cholera ale tak samo się bałam. Bałam się ze nie dam sobie rady. Że nie podołam.  W gazetach i książkach pisze się o cudownych i pachnących bobaskach. W tv oglądamy uśmiechnięte umalowane i wypoczęte mamy wiecznie zadowolonych dzieci. Rzeczywistość jest z goła inna. Ja np. do tej pory czasem nie mam kiedy zjeść śniadania. Czy macierzyństwo jest złe? Tego nie można powiedzieć. Bo mimo całego niewyspania zmęczenia kolek kupek zębów itd. Jest też mass radości. Są cudowne uśmiechy, najgorętsze przytulaski, najsłodsze buziaki i dużo by tu jeszcze wymieniać. I to dla tego wszystkiego warto być rodzicem. Wychowanie małego człowieka to nie wątpliwie ciężka praca ale warta tej miłości którą widzimy w oczach naszych dzieci :)